bir gün elbet

bir gün elbet geleceksin, ben yine bekliyorken taraçada seni

belki de başka bir sen gelecek bana, hiç beklemediğim biri gibi

bir gün elbet geleceksin, sonbaharda, nisanda ya da ocak...

bir bekleyişi bitirerek tam da, bir rüyayı gerçekler gibi bakarak

filli replika mezarlığı

şair kuyruğuna girmiş “hüzün ekmeğimdir”

ağladıkça... doyuyor, doyuruyor. doyuyoruz!

bilge bir protein şimdi medeniyet dedikleri

raylı trenlerle hüzne makaslanan katatoni...

hoş sohbetler edeceğiz bu psişik cevherle

nasılsınız, onlar nasıl, sizce nasılım? ya siz?

vahşi coğrafya inleyecek bu doğal kıtada

düşünün ki kalahari çölüne terk edilmişsiniz

ve tek peygamberiniz benim mutlaka, ne dersiniz?

konumuza dönelim, o en güzel dönmeler

bir akşam ekmek alıp eve dönmelerdir

sıradan fırınlarda ne güzel pişer sevda?

gitmeseniz de orda, bir köy var uzakta

hüzünlü türkülere terk ettiğiniz

işte onlar, ama onlar, en çok siz!

hala duruyoruz, akşam, sırada...

şimdi güzel şeylerden bahs’ etmeliyiz mutlaka

ama dursun sevgi denen en yoksul yerimiz

- yahu, geçen gün yine mevlanayım işte, ahaha!

- mevlanayım işte, mevlanasın, mevlana. ne demiştiniz?

boynu kuğulu kırlangıç

kış kırığı içinde elim, elim uzak buzullarda

insansız denklemi hayatı ikiye indirgeyen

aklın mantığın değil belki, sevmenin, aşkın

güz kurusu of’ların, öf’lerin eyleminden

biraz sessizlik düşmeliydi gökten, karla birlikte

birkaç adam belki, birkaç sokak, belki bir iki mekân

sis bir kadına dönüşmeliydi belki gece koşuşturan

ufak gülümsemelerle renklerin sokağından

üç dağ aslanı kalmak en kötüsü ama

kimi üç şehirde bir zaman, kimi rüzgâr, uğuldar

soğuğun koreografisi vücuda değil de ruha

tangolar, valsler, sonra yine tangolar...

bende taş kesti suya batmalar

çığlık ağacı yapraklandı sesim,

sesim kırlangıçlı mavnalar...