Prelüd

yıkık harabelerin içinde gezinirsin
beyaz tüylü bir yaban güvercini gibi
parlayan tüylerin  belirsiz, hatırlatır
geçmişte yaşanılan güzel günlerimizi

seni başka zamanlar kıyısında görürüm
kentlerin uzağında akan ılık derenin
bir yapraktan damlayıp sessizce kaybolursun
ardında tasasız dalgalar bırakarak

sen! yaşam ışığımız, içimizdeki coşku
kırık kalplerimizin üstüne kazılı iz
yükselirsin kedersiz, uzakta, ufka doğru
ışığının altında sanki kölen gibiyiz

daha kaç kez aldanıp peşinden geleceğiz
kaç yenilgi bekliyor bizi yengiden önce
ganimet bildiğimiz kazanımlar gün be gün
solar, kurur, yozlaşır yok olur elimizde?

her nasılsa yazılmış aşk ve ayrılık sonesi

şimdi biraz da eski aşklardan bahsedelim

onlar rüzgâr gibidir perdeleri yoklayan

kör bıçaklar keserken ruhunu dilim dilim

odalarda yok eder kapıları bir duman

beyaz sesler bağırır capcanlı anılarda

kararmış zamanların zehirli dargınlığı

baş dönmesi kalıcı olur ayrılıklarda

saatler çekiştirir, uzatır dalgınlığı

kaybetme korkusuysa esir alır dilleri

konuşmak susmak olur, susmak bir yalan gibi

bir ayrılık olsa da gerçeklerin ederi

bir gün elbet söylersin söylemen gerekeni

şimdi, esti de geçti, unutulur desem de

sevdim, ayrıldım ben de bir zaman birisinden

o beni sevmiş miydi, bilsem de bilmesem de.

yalnızlık uzar gider, yalnızlık perde perde

kapısız odaların içindeki kederde

evler var uçsuz evler, uçurumlu yerlerde

gittiğim yollar

gittiğim yollar biraz buruktur

otlar var, kurumuş, ölü otlardan

orada bir nehre özenir durur

sonsuzluk, uykulu duruluklardan

gittiğim yollar, biraz buruktur

gittiğim yollar biraz reyhanlı

biraz ısırgan durur, biraz sokulgan

bir yanı kurumuş, bir yanı duman

taş kesmiş çocuklar durur bir yanı

gittiğim yollar biraz reyhanlı

gittiğim yollar biraz da kayın

karlar yükselir, atlılar geçer

kıvrılır kalbine bu diyarların

adım adım yürüyen belirsiz hançer

gittiğim yollar, biraz da kayın...

gittiğim yollar... biraz madımak

yanmış. güneşli tepelerinde

kekik yolar kadınlar saçından ak ak

sürekli bir gözyaşı eşliğinde

gittiğim yollar biraz madımak

gittiğim yollar biraz da aymaz

akşamın ufkunda sallanan bayrak

kararmış yüzünde yıldızı durmaz

çocuklar büyüyor ağlayarak

çocuklar büyüyor ağlayarak

gittiğim yollar biraz buruktur

kıyısında kurumuş, ölü otlardan

orada bir nehir uzanır durur

sonsuza, uykulu duruluklardan

gittiğim yollar biraz buruktur

boyalı kuşlar

dağlar ki bir yalnızlık, içimde bölündüğüm…

yaza yaza doyamaz yazanlar yazısına

mavi, sisli yolculuk, henüz geri dönen yok.

kâğıdın beyazından geçen ince patika

ve mâziden yükselen ulaşılmaz bir doruk...

hepsi, hepsi içimde duran ormana kaçtı

harflerde hecelerin ağacını bulmaya

her biri kanat çırpar şimdi her biri ayrı

uzakta kuşlar gibi, kuşlardan da uzağa

sahi içimde bir de boyalı kuşlar vardı

beyaz boyalı kuşlar dağlara götürdüğüm

kanatları sebepsiz hüzünlerle sarardı

kanatları dağlara dolanıp düğüm düğüm

dumansız kuşlar

biz istemesek de görünür her yeri

gölgesi balkonlu evlerin bir yerinden

ağaçta sürgün eden gelecek hayalleri

orda büyür bütün sevilmiş kentlerden

orda durur kapının kenarında gitmeleri

gözümüzde dolanır sokakta yürümeler

şu duvar, şu masa, şurda birkaç kitap gibi

şurda birkaç insan bakar eskimiş çerçeveler

gün gün görünür bulutlar istemeden

bulutlar belki yağmurun bekçileri

siyaha çalınmış yüzlerden mi beliren

sanki içimizden birinin gittiği

tek katlı evlerden bahçeler görünmeli

avlular yarınlar üretmeli yüzyıllardan

belki bu yıl kuşların bizi seçeceği

kolumuzu uzatsak upuzun ağaçlardan

merdivenler sarı mı siyah mı şimdi

birlikte çıktığımız yokuşlardan

çırpınan kanatsız sevdalar mı getirdi

dumanlar yükselen dumansız kuşlardan

bir gün elbet

bir gün elbet geleceksin, ben yine bekliyorken taraçada seni

belki de başka bir sen gelecek bana, hiç beklemediğim biri gibi

bir gün elbet geleceksin, sonbaharda, nisanda ya da ocak...

bir bekleyişi bitirerek tam da, bir rüyayı gerçekler gibi bakarak

filli replika mezarlığı

şair kuyruğuna girmiş “hüzün ekmeğimdir”

ağladıkça... doyuyor, doyuruyor. doyuyoruz!

bilge bir protein şimdi medeniyet dedikleri

raylı trenlerle hüzne makaslanan katatoni...

hoş sohbetler edeceğiz bu psişik cevherle

nasılsınız, onlar nasıl, sizce nasılım? ya siz?

vahşi coğrafya inleyecek bu doğal kıtada

düşünün ki kalahari çölüne terk edilmişsiniz

ve tek peygamberiniz benim mutlaka, ne dersiniz?

konumuza dönelim, o en güzel dönmeler

bir akşam ekmek alıp eve dönmelerdir

sıradan fırınlarda ne güzel pişer sevda?

gitmeseniz de orda, bir köy var uzakta

hüzünlü türkülere terk ettiğiniz

işte onlar, ama onlar, en çok siz!

hala duruyoruz, akşam, sırada...

şimdi güzel şeylerden bahs’ etmeliyiz mutlaka

ama dursun sevgi denen en yoksul yerimiz

- yahu, geçen gün yine mevlanayım işte, ahaha!

- mevlanayım işte, mevlanasın, mevlana. ne demiştiniz?

boynu kuğulu kırlangıç

kış kırığı içinde elim, elim uzak buzullarda

insansız denklemi hayatı ikiye indirgeyen

aklın mantığın değil belki, sevmenin, aşkın

güz kurusu of’ların, öf’lerin eyleminden

biraz sessizlik düşmeliydi gökten, karla birlikte

birkaç adam belki, birkaç sokak, belki bir iki mekân

sis bir kadına dönüşmeliydi belki gece koşuşturan

ufak gülümsemelerle renklerin sokağından

üç dağ aslanı kalmak en kötüsü ama

kimi üç şehirde bir zaman, kimi rüzgâr, uğuldar

soğuğun koreografisi vücuda değil de ruha

tangolar, valsler, sonra yine tangolar...

bende taş kesti suya batmalar

çığlık ağacı yapraklandı sesim,

sesim kırlangıçlı mavnalar...

bu kafiye beni aşar

bu kafiye beni aşar arkadaşlar üzgünüm

giremem bu şiire

hem çok geç kaldım

şimdiden kendime

hem de üzerimde

ece ayhan yorgunluğu var

bir de biliyorsunuz

yakalanırsam en az  üç yıl

bandolar pantolonlarınızda şaşar

yani arkadaşlar düzgünüm

bu kafiye beni aşar

 …

 

gözüne girmiş bir uçtan fırıldaklı kâr

gece bir parçalar adamlara ki kâr anlığı

yani üsküdardan vapura koyacaktır martılar

bir martılar tüylerine kadar koyacaktır adamları

nesne taşar anlamsızlığı anlam taşımıyorsa

böyle bir kudurmanın sebebi, ah, işte! sensin!

sen ki kendini benden daha iyi bilirsin!

mesai birikimi olmuş omuzlarında boğazın

kara köy iskeletinde yaşanan bir sağış tüm yurt

etkisi altına almış arnavut kaldırımı avurtlarını

bankalar caddesine kıvrılan kavî kurt

işte gençler, üç yıldızın altında

üçe bölünüyor umut

eskilerin  kamlıcası, ankaranın ankası

anakaraya bağlanamayan tek iğneli korsan

gramafonda çalınan bir millet bilançosu

bir yokluğun plağını gösterir kime sorsan

o benimdir, o benim, maliyetimdir ancak!

- efendiler! ilelebet pâyidarız, fâili ve meçhûl

böyle gelmiş böyle gider işte hasan usta

hangi aşkı tutuşturacakmış bu kibrit bu kav

arka koltukta seviştiğim melahat abla daha

daha açacak çiçek proletar yanaklarında canım, çav!

zaman geçirmeden

zaman geçirmeden çıkayım artık

beklenen o yolculuğa

patikasında yürüyüp

kendimde bir uğrağa

gölgem ardıç gölgesi

eğrelti adımlarım

güneş ufka düşerken

karışsın saçlarıma

kuşlar ağaçları yaklaştırır

kararmış uzak seslerden

artık çıkayım aydınlığına

parça parça şehirlerden

zaman geçirmeden artık

üzerinden zamanın

örülmüş anılardan

filizlenen bir ânın

gideyim geçerek kendimden

kervan kervan sürgününe

yolu içimde büyüyen

ışıklı sarmaşığın